परत, असचं काहीतरी .......

माझं आवरावारीच सत्र अजून सुरूच आहे. कुठे कुठे काय काय सापडतंय. साठवून ठेवलेलं. जीव अडकवून ठेवलेलं.

अर्हन झाल्यापासूनचे त्याचे कपडे. आता त्याला न होणारे.

खराब झालेले टाकून देणे, अजून चांगले असलेले कुणाला तरी देण्यासाठी बाजूला ठेवणे असं classification सुरु आहे. त्याचे आता वापरत नसलेले 2 पंचे, towel एकीकडे ठेवलेत. कळत नाहीए कोणत्या catagory त टाकू. पडलेत बापडे टेबलावर माझी वाट बघत आता ही बाई आपल्याला कुठे टाकते असा विचार करत !

तर हे 2 पंचे. Actually, माझ्या cotton च्या ड्रेसच्या मोठ्या ओढण्या खास शिउन केलेले. अंग पुसायला काहीतरी मऊ कापड असावं म्हणून. ते ड्रेसही माझे आवडते होते. हे पंचे त्याच्या अगदी जन्मापासून ते तो 2 वर्षाचा होईपर्यंत वापरलेत. आता त्यांचे काय कराव हा प्रश्न आहे. फेकून द्यायला जीव होत नाही आणि कुणाला देण्यासारखे तर नाहीत.

काय attachment आहे ना ! गम्मतच आहे. का एवढा विचार करावा लागतोय इतक्या छोट्या कापडाचा ?

Hmm...

त्या कापडाबरोबर सगळ्या सुखद आठवणी आहेत.... त्याला स्पर्श आहेत ओल्या अंगाचे.....गंध आहे बाल्याचा...... ओल्या अंगाला उब देणारा हा साधारण 1.5 मीटर चा कपड्याचा तुकडा. उगाचच जीव गुंतवून ठेवतोय ! असा टाकवतच नाहीये. 

Kitchen मध्ये वापरेन त्यांना.

कशाकशात जीव गुंततो....अवघडच असतं, असं पटकन तो सोडवणं....वेळच लागतो...हळूहळू ....

.............................................................................

ता. क :-  ही post facebook friends नी वाचून बऱ्याच comments dilya. विशेषतः, प्रवीणदाच्या 'गोधडी' या शब्दाने  आणि " Treasure "  ह्या विश्वास सरांच्या comment मुळे. मग काय,  त्यांनी अजून विचार करायला भाग पाडलं. विचारचक्र नेहमीप्रमाणे जोरात फिरू लागलं. साप्ताहिक  सकाळचा एक जुना  "बालसंगोपन" विशेषांक आहे माझ्याकडे. त्यात या विषयी एक लेख वाचल्याचं आठवलं. तो मीना चंदावरकर यांचा " सुखद स्मृतींचे अनुभव " हा लेख परत एकदा वाचला. आणि  " भावनिक गुंतवणुक " म्हणून ते 2  पंचे पुन्हा कपाटात विराजमान झालेत . 

 तरी अजून काय-काय, किती काळ आणि कशासाठी साठवून ठेवू असा प्रश्न आहेच. :-). कारण  असं  करून आपण  अजून  अडकत जातोय का असाही प्रश्न पडतो .  

असंच काहीतरी...

आवरा-आवर करताना जुनी diary सापडली. जरा चाळली. ही पान वाचली.  share करायला हरकत नाही अस वाटलं म्हणून इथे post करते आहे. 

तारीख:- ३ जून २००८. 

लिहायला घेतलंय तर खर. पण माहिती नाही, खात्री नाही की  किती वेळ मिळेल लिहायला ! सुरुवात झाली हेही नसे थोडके !

हे लिहिण्यातून काय होईल ? मला समाधान मिळेल. ही विस्तृत diary आहे. स्वतःसाठी.... स्वतःला समजण्यासाठी... 

कदाचित, अजून कुणाला तरी माझ्या अनुभवातून फायदाही होईल. विषय आहे की,  मी आई झाल्यामुळे आयुष्यात झालेला मोठा बदल. 

हे सगळ खूप व्यक्तिगत आहे. व्यक्तीसापेक्ष आहे. जे routine सध्या सुरु आहे. त्याबद्धल प्रश्न, काळजी आहे. जोपर्यंत ती आतून असते तोपर्यंत ठीक असते. पण जेव्हा इतर कोणामुळ हे शांत पाणी सैरभैर होत तेव्हा प्रवाहाची गतीच बदलते. 

स्थितप्रज्ञता ! किती आवश्यक आहे हे तेव्हा कळते. निंदकाचे घर असावे शेजारी. शाळेत शिकलेला सुविचार प्रत्यक्षात अंमलबजवणी करताना फार जड जातोय झेपायला. एकूण काय तर, स्वतःवर, स्वःताच्या निर्णयांवर, शक्तींवर, भविष्यावर विश्वास हवा. "नमनाला घडाभर तेल" झालंय. आता सुरुवात करतेच. 

सध्या प्रश्न आहे तो स्वतःसाठी मिळणाऱ्या वेळेचा. स्वतःच्या space चा ! अर्हन आता वर्षाचा होईल. आता असं वाटायला लागलंय की मला without disturbance वेळ मिळायला हवा. तसा थोडाफार मिळतो. तो मी वर्तमानपत्र वाचन, e-mails , social networking , diary लिहिणे यासाठी वापरते. खूप त्रास कधी होतो ?

 " बाकी तू काय करतेस? " या (खोचक ?) प्रश्नानंतर !

 मला वाटतं की  ही संभ्रमावस्था, चिडचिड ...माझ्यासारख्या अनेक आयांची होत असणार. विशेषतः परदेशात, without any support मुलं वाढवणाऱ्यांची. म्हणजे परिस्थिती व्यक्तिगत असली तरी त्यातून होणारी भावनांची आंदोलनं खूपच सामायिक, common असणार. 

आजतरी माझ्या आजूबाजूला अनेक आया दिसतात. अशीच लहान मुले असणाऱ्या, नोकरी करणाऱ्या आणि पूर्ण वेळ मुलांकडे पाहणाऱ्या किंवा घरातून काम करणाऱ्या. प्रत्येक जण मानसिक, भावनिक चढ-उतार अनुभवत आहे. त्यात मुलं घडवण्यातील, वाढवण्यातील आनंद आहेच. पण संभ्रमही आहेच. आपण काय करत आहोत याबद्धल. I

जे आपल्याकडे आहे त्यापेक्षा जे नाही त्याकडे पाहिल्यामुळे तर कित्येकदा "इतर प्रभावा" मुळे स्वतःच्या निर्णयाबद्धल साशंकता निर्माण होते. खर तर आई झालेली प्रत्येक  स्त्री यातून गेलेली असते. तरी मग या बायका असं का वागतात ? हा प्रश्न तर पडतोच. " मुलांना वाढवणं, बाल संगोपन "  हे जिव्हाळ्याचे विषय, " स्वतःच मुल असावं " ही बहुतेक प्रत्येकीला असणारी आंतरिक इच्छा. जरी DINK चा ट्रेंड असला तरी !

अर्हन उठला have to go :-)