परत, असचं काहीतरी .......

माझं आवरावारीच सत्र अजून सुरूच आहे. कुठे कुठे काय काय सापडतंय. साठवून ठेवलेलं. जीव अडकवून ठेवलेलं.

अर्हन झाल्यापासूनचे त्याचे कपडे. आता त्याला न होणारे.

खराब झालेले टाकून देणे, अजून चांगले असलेले कुणाला तरी देण्यासाठी बाजूला ठेवणे असं classification सुरु आहे. त्याचे आता वापरत नसलेले 2 पंचे, towel एकीकडे ठेवलेत. कळत नाहीए कोणत्या catagory त टाकू. पडलेत बापडे टेबलावर माझी वाट बघत आता ही बाई आपल्याला कुठे टाकते असा विचार करत !

तर हे 2 पंचे. Actually, माझ्या cotton च्या ड्रेसच्या मोठ्या ओढण्या खास शिउन केलेले. अंग पुसायला काहीतरी मऊ कापड असावं म्हणून. ते ड्रेसही माझे आवडते होते. हे पंचे त्याच्या अगदी जन्मापासून ते तो 2 वर्षाचा होईपर्यंत वापरलेत. आता त्यांचे काय कराव हा प्रश्न आहे. फेकून द्यायला जीव होत नाही आणि कुणाला देण्यासारखे तर नाहीत.

काय attachment आहे ना ! गम्मतच आहे. का एवढा विचार करावा लागतोय इतक्या छोट्या कापडाचा ?

Hmm...

त्या कापडाबरोबर सगळ्या सुखद आठवणी आहेत.... त्याला स्पर्श आहेत ओल्या अंगाचे.....गंध आहे बाल्याचा...... ओल्या अंगाला उब देणारा हा साधारण 1.5 मीटर चा कपड्याचा तुकडा. उगाचच जीव गुंतवून ठेवतोय ! असा टाकवतच नाहीये. 

Kitchen मध्ये वापरेन त्यांना.

कशाकशात जीव गुंततो....अवघडच असतं, असं पटकन तो सोडवणं....वेळच लागतो...हळूहळू ....

.............................................................................

ता. क :-  ही post facebook friends नी वाचून बऱ्याच comments dilya. विशेषतः, प्रवीणदाच्या 'गोधडी' या शब्दाने  आणि " Treasure "  ह्या विश्वास सरांच्या comment मुळे. मग काय,  त्यांनी अजून विचार करायला भाग पाडलं. विचारचक्र नेहमीप्रमाणे जोरात फिरू लागलं. साप्ताहिक  सकाळचा एक जुना  "बालसंगोपन" विशेषांक आहे माझ्याकडे. त्यात या विषयी एक लेख वाचल्याचं आठवलं. तो मीना चंदावरकर यांचा " सुखद स्मृतींचे अनुभव " हा लेख परत एकदा वाचला. आणि  " भावनिक गुंतवणुक " म्हणून ते 2  पंचे पुन्हा कपाटात विराजमान झालेत . 

 तरी अजून काय-काय, किती काळ आणि कशासाठी साठवून ठेवू असा प्रश्न आहेच. :-). कारण  असं  करून आपण  अजून  अडकत जातोय का असाही प्रश्न पडतो .