Covid Quotes

 “Sound sleep is a deep cave. Submerge in and get soaked with health and happiness. Must sleep well.” ©trupti @Orchard, Singapore. 

Covid Quotes

“Light does magic. It transforms. Let the ‘light’ in !” ©trupti, 28 April 2022.

 

किती किती नी कसल्या कसल्या मी माझ्या सापडत बसल्या!

इंदिरा संत यांची "बाहुली"  कविता मला फार आवडते. विशेषतः त्यातली punchline ! 

"किती किती नी कसल्या कसल्या माझ्या मी हरवुन बसल्या." 

काल जेव्हा हा वारली पेंटीगचा प्रयोग बऱ्याच काळा नंतर 'सापडला', तेव्हा अचानक या ओळीची आठवण झाली. ते पाहून मला वाटलं,  

 किती किती नी कसल्या कसल्या
 मी माझ्या सापडत बसल्या !

Super easy chocolate cake

Yesterday, for the first time I tried microwave for baking a cake. Actually, this cake making activity was a spontaneous one. So obviously I was not having all the necessary ingredients like, vanilla essence and cocoa powder. Yet,  I experimented  with substitutes and to my surprise, it came out quite well. Here is the (super easy, time and efforts saving) recipe for my all busy friends.

 

Ingredients 

1/2 cup white flour aka maida,

1 tsp baking powder,

1/2 cup sugar,

2 eggs,

2 tbsp Clarified butter aka ghee,

2 tbsp chocolate flavor horlicks  (as I was out of cocoa powder)

1/4 cup milk.

Method

1. Sift flour with baking powder for 3-4 times. 

2. Grind the sugar in grinder. 

3. Add eggs in a juicer with the sugar. Run through the juicer, on minimum speed, till the mixture becomes double in volume.

4. Add ghee in the juicer. Run through the juicer, on medium speed for @40 sec.

5. Add sifted maida and baking powder in the juicer. Again run through the juicer ( slowly increasing the juicer speed) for @ 40 sec.

6. Add chocolate flavor horlicks and milk in the juicer. Run through the juicer for @ 40 sec. on medium speed. 

7. Grease a microwave safe container with ghee. Pour the batter. Microwave uncovered for 5 minutes. 

8. Let it stand for few more minutes. Once it cool off take it out from the container. 

Try it out and share the experience.  :-)

काली जादू

घरातील विद्युत उपकरणे aka electronic gadgets अपघाती बंद पडणं, खराब होणं हे घरातील 'माणूस' आजारी पडण्यापेक्षा काहीच वेगळं नसतं, असं आता माझं मत व्हायला लागलं आहे. सुस्थितीत चालणार घर एकदम डळमळू लागतं, घराची घडी बिघडू लागते. घराला घरघर लागु लागते. घर चुरगळू लागते.

घरातील हे 'विद्युत सदस्य" अगदी सकाळी उठ्ल्यापासून झोपेपर्यंत बापडे आपल्या दिमतीला हजर असतात. geyser, washing machine, microwave, mixer grinder, refrigerator, electric fan, tube-light, t.v. , iron box, computer, ipad, camera … बाप रे ! यादी संपतच नाहीए . आता इथे लिहिताना कळतंय की आपण कुणाकुणाला घराचा भाग बनवून ठेवलंय. तर अशी ही सगळी "विद्युत सदस्य" मंडळी, एकाच दिवशी, अगदी उत्तम स्थितीत, गुण्यागोविंदाने नांदत आहेत असा सुदिन फार क्वचित येतो.

आताचच उदाहरण घ्या ! माझ्या computer चा anti -virus आज expire होतोय याची आठवण करून देणारी ती दुष्ट सूचना सारखी उबळ आल्यासारखी वारंवार computer screen वर येते आहे. कामं करून घेण्यासाठी डोक्यावर बसणाऱ्या एखाद्या खडूस बॉस किंवा एखाद्या खाष्ट सासुसारखं. 

कालच काय तर, R O water purifier चं servicing करून घेतलंय . कॅमेराच्या lence वर चिरंजीवांच्या कृपेने आलेले ओरखडे साफ करून घेणे, ह्या पंचवार्षिक योजनेची अंमलबजावणी कधी होईल हा घोर डोक्यातील कोपऱ्यात जागा व्यापून बसलाय. तो वेगळाच. कॅमेराच हे किरकोळ दुखणं कधी बरं होईल आणि कधी तो कोपरा रिकामा होईल देव जाणे ! 

चालूच असतंय एकापाठोपाठ कुणाचं अपघाती बंद पडणं, कुणाचं किरकोळ दुखणं, कुणाचं vaccination aka servicing due असणं !

असचं काल अचानक आमच्या घरातील इस्त्र्या ( इस्त्री नंबर १ + इस्त्री नंबर २) आजारी असल्याची जाणीव झाली. इस्त्री नंबर १ भारतात खरेदी केलेली. 

बीजिंगला जाताना तिलाही बरोबर नेलं होतं. दैवदुर्विलासाने, तिथे गेल्यावर १-२ महिन्यातच ती अपघाती आजारी पडली. कामवाल्या मावशीनी माझ्या ओढणीला मोठ्ठ भकदाड नामक नक्षी काढून इस्त्रीला काळिमा लावलाच होता. कामवाल्या बाईंच आणि तिच सूत काही जमल नाही म्हणा किंवा इस्त्रीला बीजिंगची हवा मानवली नाही म्हणा ! बाकी चीनसारख्या देशात जाऊन इस्त्रीचा दवाखाना, डॉक्टर शोधण्याइतकं भाषा सामर्थ्य नव्हतं तेव्हा आमच्यात. आणि पुन्हा चीन आणि टाकाऊ माल उत्पादन यांच्या घट्ट नात्याबद्धल इतक्या कथा ऐकल्या- वाचल्या मुळे आमची भारतीय, खात्रीदायक Philips ची इस्त्री तिकडे कुणाच्या ताब्यात द्यायला नकोच वाटलं.

मग काय ! इस्त्री नंबर २ घरात आणली. तिचं, मावशीचं आणि आमचं सुत जमलं. आम्ही अधून मधून तिच्या चेहऱ्याला काळा रंग देत होतो. ते ती बिचारी दुष्ट लागू नयेत म्हणून लावलेला तीट समजत असावी. बाकी पाहता चीनमधील पाचएक वर्ष ती विना तक्रार आमच्या सेवेस तत्पर असायची. अजूनही आहे. काळ्या रंगासह. 

पण आता झालयं काय की, चीनमधले इलेक्ट्रिक socket इथे चालत नाही. त्याला adapter लागते. पुन्हा ती वजनाला जरा भारी पण आहे आणि तिच्या चेहऱ्याला काळं फासल्याचा राग उफाळून येउन ती तो राग कपद्यांवर काढायची भीती असतेच. म्हणून सध्या ती किरकोळ आजारी ह्या यादीत आहे.

इस्त्री नंबर १ तेव्हा जी कोमात गेली होती ती ५-६ वर्षांनी भारतात परत आल्यावरच कोमातून बाहेर आली. भारतातलीच हवा तिला मानवत असावी. कारण, दिल्लीतल्या एका इस्त्रीच्या डॉक्टरने अगदी शंभरेक रुपयात तिच्यावर इलाज केला आणि ती "जिवंत" झाली. केवढं बरं वाटलं होतं मला तेव्हा ! तिच्यावर काळिमा असला तरीसुद्धा !

२-३ दिवसांपूर्वी, सकाळी ऑफिसला निघण्यापूर्वी नवऱ्याला साक्षात्कार झाला की, आपल्या घरात एक 'धड' इस्त्री नाही ! झालं ! इस्त्रीच्या डॉक्टरला फोन झाला. ते बहुधा बरेच व्यस्त असावेत कारण १ दिवस वाट पाहूनही त्याच्याकडून प्रतिसाद शुन्य. जरा वैतागले आणि म्हटलं, जरा आपणच प्रयोग करूयात. काय फक्त त्वचा काळवंडली आहे एवढचं ना !

प्रयोग सुरु.. घाबरत घाबरत सगळ्यात आधी नेलपेंट remover नामी मलम इस्रीच्या चेहऱ्याला लावले. पण डाग जाईना. 

म्हटलं चला, गुगल बाबाला विचारुयात त्याच्याकडे काही दवा आहे का माझ्या आजारी इस्त्रीसाठी ! आता मीच डॉक्टर होते. गुगल बाबाने लगेच prescription रूपी दवा सुचवल्या. काही प्रात्यक्षिकं you tube ह्या त्याच्या सहकाऱ्याने दाखवली. 

मी पण आता इरेला पेटलेच होते. सुचवल्याप्रमाणे उपाय सुरु केले. कुणी पाश्चात्य बाई सांगतात म्हणून व्हिनेगर लावले. काही फरक दिसेना. नंतर कुणी बुवा म्हणाले, "बेकिंग पावडर आणि पाण्याची पेस्ट करून लावा, लागलीच गुण येतो. मग, "बरंय बुवा" म्हणत ती पेस्ट बनवली. ती पेस्ट बनत असताना फसफस आवाज करू लागली. बुडबुडे दिसू लागले. मला तर मी एखादी वैद्य, मांत्रिक असल्यासारखं वाटलं. ती फसफसलेली पेस्ट लावली इस्त्रीला. एका फडक्याने रगडली ती काळ्या डागांवर. परिणाम काही लगेच तरी दिसेना. म्हटलं थांबाव थोडं. कदाचित पेस्ट सुकल्यावर काळं निघून जाईल. पण कशाचं काय! काळं कसलं त्याला 'कळा'च म्हणावं वाटू लागलं.

किचनमधून एकेक रसायन बाहेर निघत होती आणि त्या इस्त्री नंबर १ ला जाऊन भिडत होती. अगदी मीठ वापरून दुष्ट सुद्धा काढली तिची. एकूण परिणाम शुन्य. विकार गंभीर, जुना, चिवट आहे तरं ! 

सगळे विदेशी बाई -बुवा करून झाले. अखेर गुगल जाळावर you tube ने एक प्रात्यक्षिक दाखवणारा, इस्त्रीचा डॉक्टर सुचविला. भारतीय होता तो. काय बोलत होता ते काही ऐकू येत नव्हतं ! मग त्याचा गुण ज्यांना आला त्यांच्या प्रतिक्रिया वाचल्या आणि तो तथाकथित मूक डॉक्टर काय सांगतोय ते पाहण्याचा प्रयत्न केला. हा डॉक्टर कसला ?, मांत्रिक, काळी जादू करणारा वाटला कुणी ! कारण त्याच्या इस्त्रीच्या चेहऱ्यातून काळा धूर येताना दिसत होतं आणि तो पठ्ठा इस्त्री गरम करून हे अघोरी उपाय दाखवत होता. 

घरगुती उपायांनी अपयश आल्याने मीसुद्धा त्रस्थ होते. मग तो अघोरी उपाय करायचं ठरवलं. त्या काळ्या जादुगाराने सांगितलेले सगळं साहित्य जमा केलं. घरात काळा धूर होऊ शकतो म्हणून खिडक्या उघड्या ठेवल्या. त्याने सुचवले होते की, दुष्ट लागलेली निघून जाते. खूप जळकट वास घरभर येतो. तेव्हा शक्यतो इस्त्रीला खिडकीपाशी न्यावे जेणेकरून वास वाऱ्यावर निघून जाईल. त्याने सांगितलेल्या सगळ्या सूचना पाळल्या आणि इस्त्री थोडी गरम केली. एका हातात गरम होत असलेली इस्त्री, दुसऱ्या हातात चिमटा , चिमट्यात कावळ्याच पाप ( Crocin tablet ) , असा एकूण देखावा होता. कावळ्याच पाप घेऊन त्या काळ्यावर फिरवलं. आणि काय ! ते काळं फसफसू लागलं, धूर येऊ लागला, लागलेली दुष्ट उतरत होती म्हणून कि काय, जळकट वासही येऊ लागला. फसफसून आलेलं काळं पुसून काढलं. राहिलेल्या काळ्यावर राहिलेलं कावळ्याच पाप फिरवून संपवलं. " लोहा लोहे को काटता है, जहर जहर को मारता है " अशा भयंकर उपमा वापरलेल्या म्हणीची आठवण झाली. माझ्या इस्त्रीला लागलेली इडापिडा निघून गेली. मनातल्या मनात त्या भारतीय बुद्धीला धन्यवाद दिले. 

माझ्या पुनरुजीवन मिळालेल्या, जुनाट त्वचारोगातून सुटका झालेल्या इस्री नंबर १ कडे मी कौतुकाने पाहतच राहिले. काय दिसत होती ! बेदाग ! धो डाला !

अजूनही जेव्हा जेव्हा तिच्यावर नजर पडते आहे तेव्हा मला कौतुकच वाटते आहे. इस्त्रीचं , गुगल बाबाचं, भारतीय बुद्धिमत्तेचं आणि स्वतःच ;-) !

Mehendi Rang Layi

As a mom, attending birthday parties, giving gifts, getting return gifts has become routine now. 

Two-three days ago, there was a birthday party for my friend’s four-year old daughter, my young friend.

I had been to the market to buy a gift for her. As I entered the shop what caught my eye were dolls lying on the shelf, arranged attractively. This instantly reminded me; I had once seen this young friend of mine very busy and fondly playing with her doll. And I thought she would like one as a gift. So I bought a pair, an Indian doll couple in traditional marriage costumes!

I wished to buy something else too. May be the chocolate candy, lying in the glass cabinet, I thought!

But I felt something was missing. The picture seemed incomplete, I wasn’t satisfied.

“What would she like?”, “How will she react when she opens the gift?” I was trying to put myself in my young friend’s shoes. I was in her shoes but was also carrying the baggage of my experience!

Something else was needed. Something in the picture was missing… I wanted to see her euphoric. Indeed something was missing!

All of a sudden, my eyes fell upon a Mehendi cone. I picked it up right away. And, gave the green signal to the shopkeeper, and said, “Ab yeh gift pack kar dena! (“ Now pack this gift”). 

The gift was wrapped in beautiful paper.

I was delighted!

I too felt like buying a Mehendi cone and so I bought one for myself. Mehendi cones in the market indicated that Rakhipoornima was around the corner.

I got home and marked my calendar, so that, I wouldn’t forget to apply mehendi, on my hand.

Without fail, the next morning, I took the cone from the refrigerator. Yet, somehow till late at night I totally forgot to perform this “task”. My son saw the cone lying on the table and he reminded me. I guess he likes to see the mehendi designs on my hand or maybe he likes to watch me draw patterns, the mehendi magic!

“Thanks!” I said to him. And, took hold of the cone, just before going to sleep.

I sat cross-legged, with a pillow to support my back, in a comfortable posture to focus my mind. I took a long breath. I was applying mehendi on my hand after about two years.

My mehendi safar or journey began then. I took off the pin from the top of the cone and pressed it slightly. It had a nice flow, as I had wished for!

Hmm… What design should I make? I was looking at my plain hand for a while. I thought I should draw a very simple design. So, I started with a big circle.

My safar continued for the next 30-40 minutes. I drew a main a pattern, and filled it up with pretty minute designs inside, spreading them out till they covered my palm and fingers. Keeping a balance of empty and colored spaces while creating the pattern. I completed my design in this way. I liked what was now black in color.

I looked around to share this sheer joy but only I was awake! 

I carefully hung my hand at the edge of the bed.

Next morning when I got up I found the bed sheet and pillow “safe” from the stain of henna. Instead Mehendi was glued on my hand and it was pretty.

I was curious to see if the mehendi had colored right? I scratched a small glued dot from the pattern. And found a beautiful brick colored dot underneath and then I carefully scratched the mehendi to reveal the entire pattern.

Aaahhh ! A beautiful dark brick colored pattern!

What bliss!!!

I put my hand in water. What a shine it had under the water! A shiny, radiant sheen! Even more beautiful!

Mehendi rang layi thee!

I was very tired when I started my mehendi safar. But when the cone came into my hand it took over and I was energized.

In those 30-40 minutes, my fatigue disappeared. I relaxed and experienced the pure joy of creativity, joy through art, the joy of a beauty! 

I felt reconnected after so many days. It was like a sudden and unexpected spell of rain.

This was a pure joy that came from the small things that have roots in culture and traditions.

Was this a gift from the month of sawan, the beginning of the monsoon?

Immediately I called my young friend’s mom and asked her, “Have you opened the gift”?

My young friend had opened it. And she had already applied mehendi on her hands. On her own hand and on her mom’s hands too!!

Mehendi rang layi thee!!

-----------------

* Mehendi - henna.

rang- color 

layi- brought

मेहंदी रंग लायी..

मुलाच्या मित्र-मैत्रिणींचे वाढदिवस, त्यांना गिफ्ट्स द्या, return गिफ्ट्स घ्या हे आता नित्याचं झालंय. असाच २-३ दिवसांपूर्वी एका छोट्या मैत्रिणीचा वाढदिवस होता. तिला गिफ्ट आणायला म्हणून गेले होते.

दुकानात गेल्यावर समोरच बऱ्याच बाहुल्या दिसल्या.छोट्या मैत्रिणीचा हातात एकदा बाहुली पाहिलयाच आठवल. एक बाहुला-बाहुलीची जोडी घेतली. भारतीय विवाहपोशाख घातलेली. बाहुला-बाहुलीच्या लग्नात असते तशी !

पण अजून काहीतरी घ्यावसं वाटत होतं. मग एक chocolate bar घेतली.

तरीही अजून काहीतरी कमी आहे असं वाटत होतं. चित्र मनासारखं, पूर्ण होत नव्हतं. " काय आवडेल त्या छोटीला ?, काय वाटेल तिला हे gift उघडल्यावर ? " तात्पुरतं त्या मुलीच्या भूमिकेत जाण्याचा प्रयत्न करत होते स्वानुभवाच गाठोडं बरोबर घेउन. माझ्या कल्पनाविश्वातील चित्रात, तिला पूर्ण खुललेलं पाहण्यासाठी अजून काहीतरी कमी आहे असं वाटत होतं.

तेवढ्यात समोर मेंदीचा कोन दिसला. पटकन उचलला आणि दुकानदाराला green signal दिला. म्हटलं, " अब यह गिफ्ट wrap कर देना ". सुंदर वेष्टनात ते गिफ्ट बंद झालं.

स्वतःसाठी सुद्धा एक मेंदीचा कोन घ्यावासा वाटला, घेतला. राखीपौर्णिमेसाठी म्हणून बाजारात मेंदीचे कोन आले असावेत ही नोंद नजरेनं करून दिली.

मेंदी काढायचं लक्षात राहावं म्हणून घरी आल्यावर कॅलेंडरवर लिहूनही ठेवलं. :-) 

काल सकाळीच आठवणीने तो मेंदीचा कोन फ्रीझमधून बाहेर काढून ठेवला. तरीही इतर कामांच्या विचारात, मेंदी काढायचं काम अगदी विसरूनच गेले होते. टेबलावर पडलेला मेंदीचा कोन पाहिल्यावर, लेकानं आठवण करून दिली. कारण, बहुदा त्याला स्वतःला आवडतं माझ्या हातावर मेंदी पाहायला, मी ती काढत असताना पाहायला. 

त्याला " Thank You :-) " म्हणून घेतला तो कोन हातात, झोपण्यापूर्वी !! मस्तपैकी मांडी घालून, उशीला पाठ ठेकून बसले. साशंकपणे! जवळपास दोन वर्षानंतर मेंदीचा कोन हातात घेतला होता !!!माझ्या मेंदी सफरीला सुरुवात झाली. 

कोनावरील टाचणी काढली. कोन हलकेच दाबला. अगदी हवा तसा flow होता मेंदीला. Hmm… आता design काय काढावं बरं, प्रश्नार्थक नजरेनं काही क्षण कोऱ्या हाताकडे पाहत विचार केला. अगदी साधसं काहीतरी काढावस वाटलं. मग एका वर्तुळापासून सुरुवात केली. पुढील ३०-४० मिनिटं सफर सुरूच होती. छान desirgn काढून त्यात रंग भरणे, पुढे ती design पूर्ण तळवा, बोटे भरेपर्यंत वाढवत नेणे, असं वाढवत असताना design मधील रिकाम्या जागा आणि भरीवपणा यांचा तोल सांभाळणे. असं करत-करत नक्षी पूर्ण काढून झाली. काळ्या रंगातील ती नक्षी आवडली. आनंद share करावा म्हणून बाजूला पाहिलं तर मी एकटीच जागी !

झोपण्यापूर्वी तो हात बेडच्या बाहेर राहील असं काळजीपूर्वक पाहिलं. सकाळी जाग आल्यावर पाहिलं तर बेडशीट, उशी सुरक्षित होती. मेंदी हातालाच चिकटलेली होती. हात सुंदर दिसत होता. 

मेंदीला रंग चढलाय का, ही उत्सुकता होती. काढलेल्या नक्षी मधील एक टिंब हलकेच नखाने खरवडले. त्या खाली विटकरी रंग दिसला. रंग चढला होता. मग हातावरील सुकलेली मेंदी हलकेच काढली.
अहाहा ! सुंदर गडद विटकरी रंगातील नक्षी ! तबियत खूष .

हात पाण्यात घातला. वेगळीच चमक दिसली मेंदीला. सतेज, तुकतुकीत त्वचेसारखी. अधिक सुंदर.
मेहंदी रंग लायी थी!!!

खर तर मेंदी काढण्यापूर्वी बऱ्यापैकी दमले होते. पण तो कोन हातात आल्यावर त्याने माझा ताबा घेतला. मेंदी काढण्याच्या ह्या जवळपास अर्धा-पाऊण तासाने आणि त्या अनुभवाने, दिवसभराचा थकवा कुठल्याकुठे विरघळून गेला. निर्भेळ आनंद मिळाला. निर्मितीचा, कलेचा, सौदर्याचा ! जोडले गेल्याचा……खूप दिवसानंतरची ही भेट. अचानक आलेल्या पावसाच्या सरीसारखी.

श्रावणभेट ?

पुन्हा आठवले. " भाकरी आणि मेथीची भाजी !!! ". संस्कृतीशी निगडीत छोट्या छोट्या गोष्टीतून मिळणारे मोठे मोठे आनंद !
लागलीच त्या छोट्या मैत्रिणीच्या आईला फोन केला. विचारलं, " गिफ्ट उघडलंस ना ? मी मेंदीचा कोन वापरून पाहिलाय. खूप छान आहे. म्हणून म्हटलं, तुला विचारावं, " तू, तुझ्या मुलीनं तो वापरला की नाही ?" 

छोट्या मैत्रिणीनं तो वापरला होता. तिने रंग भरले होते. स्वतःच्या हातावर आणि तिच्या आईच्याही हातावर ! 

मी गुणगुणत राहिले, " मेंदीच्या पानावर..... मन अजून …. "

काही वेडं करणारे क्षण ओल्या मातीबरोबर..

गार पाणी पिण्यासाठी म्हणून काल पाण्याचा माठ घेऊन आलेय. घरी आल्यावर ३-४ वेळा माठ खंगाळून धुतल्यानंतर 

…

नुकताच विकत आणलेला,
पाण्याचा माठ ,
खंगाळून तीन- चारदा धुतल्यावर...
आलेला तो ओल्या मातीचा गंध….
अहाहा ! पिऊन टाकावासा वाटणारा,

त्या ओल्या माठात डोकावून,
पुन्हा तो गंध पकडण्याचा प्रयत्न.
त्या थंड, ताज्या माठात डोकावता,
पुन्हा तनामनांत शिरणारा तो,
त्या ओल्या काळोखातील ,
तो मृत्तिकेचा गंध …
अहाहा ! पिऊन टाकावासा वाटणारा,

ती थंडगार स्पर्शाची झुळूक …

काही वेडं करणारे क्षण मातीबरोबर.…
आकार दिलेल्या ओल्या मातीबरोबर…

Silk cotton tree..cotton in the air

Cotton on the tree.. 

Cotton on the ground..

 

 

Cotton in the air..... !

माझी गाडी मागं राहून चालेल का ?

( आज जिममध्ये असताना डोक्यात सुरु झालेलं हे असचं काहीतरी ) पूर्वीच्या बायका घरातच जात्यावर धान्य, डाळी दळायच्या.  दळण करताना ओव्या, गाणी म्हणायच्या. घरबसल्या व्यायाम होत होता. भेसळ नसलेलं पौष्टीक पीठही मिळत होतं.  stamina,  strength आणि flexibility ही फिटनेसची त्रिसूत्री पूर्ण होत होती. 

आता आम्ही बाजारातून पीठ विकत आणतो. फिटनेससाठी, वाढलेलं वजन कमी करण्यासाठी जिममध्ये जातो. " मेरे फोटो को सिने से यार, चीपकाले सैय्या फेविकॉलसे " हे अचाट गाणं जिममधील FM वरून ऐकत treadmill वर पळत राहतो. 

पूर्वीच्या बायका नदीवर, ओढ्यावर  जाऊन कपडे हाताने धुवायच्या.  stamina,  strength आणि flexibility ही फिटनेसची त्रिसूत्री पूर्ण होत होती.  कपडे आपटताना छळनाऱ्या नणंदा, सासु यांच्या बद्धलचा राग कपड्यांवर निघून कपडे स्वच्छ निघत होते. बाकीच्या मैत्रिणींशी बोलून मनं मोकळी होत होती. कामाचा थकवा जाणवत नव्हता. 

आम्ही रोज-रोज अगदी २-३ कपड्यांसाठी washing machine वापरतो. पाणी-विजेचा अपव्यय करतो आणि वजन कमी करण्यासाठी फसव्या जाहिरातीच्या बळी होतो. slim नट्यांचे फोटो  बघून झुरतो किंवा ऐश्वर्या राय पण अजून कशी जाड आहे हे video, फोटो बघून विचित्र समाधान मिळवतो. 

स्टेशन सोडून गाडी बरीच पुढ निघून आली आहे. कशासाठी, कुठे जातोय नक्की कळत नाहीए. पण सगळ्यांच्याच गाड्या निघाल्यात सुसाट वेगात. माझी गाडी मागं राहून चालेल का ?   

चैत्र

आज चैत्र शुद्ध द्वितीया.

आतापर्यंत कधीच भारतीय, मराठी महिन्यांकडे इतके लक्ष देण्याची गरज फारशी पडलीच नाही . इंग्रजी महिन्याशीच जास्त संबंध. शाळा, कॉलेज सुरु होणं, परीक्षा, सुट्ट्या पासून ते कुणाकुणाचे वाढदिवस इ. सगळं इंग्रजी महिन्यांवरच अवलंबून. अपवाद फक्त सण. असो.…. 

तर हे अगदी  चैत्र शुद्ध द्वितीया वैगेरे लिहिण्याचं कारण म्हणजे काल आणि आज जे मयूर दर्शन झालय त्यानी थक्क झालेय. याला योगायोग म्हणाव का निसर्गनियम ?

चैत्र महिना - वसंत ऋतू - पालवी - निर्मिती, सृजनाचा काळ - सृष्टीतील चैतन्य - मनाची प्रसन्नता - आनंदी वृत्ती ह्या सगळ्या साखळ्या ठाऊक आहेत. पण हा मोरही असा काही "सुटलाय" की माझी बोलती बंद. विचारचक्र सुरु .

व्यक्तिगत अनुभवानुसार, ह्या ठराविक महिन्यात मी "वेगळीच" असते. माझा ताबा कुणीतरी घेतल्यासारख वाटतं. आनंदाचा झरा आतूनच पाझरू लागतो. निसर्गात निर्मितीचे डोहाळे सुरु असतात.  आता खात्री पटली आहे की निसर्ग बदलाशी याचा प्रत्यक्ष संबंध आहे. 

बाई निसर्गाशी फार बांधली गेली आहे. नाळ जोडल्यासारखी. त्यातूनच निर्माण झाल्यासारखी. कित्ती साम्य आहे स्त्रीत आणि निसर्गात ! 

दोन्ही निर्मितीक्षम, अत्यंत संवेदनशील,  अखंड बदल झेलणाऱ्या, परिवर्तनशील. बायकांच्या शरीरात हार्मोन्सचा जो काही खेळ सुरु असतो. त्याचा निसर्गातील निर्मितीक्षमता, बदलाशी सारखेपणा वाटतो. 

सध्या या निसर्ग निरीक्षणाच्या वेडाने चांगलेच  झपाटून टाकलंय. आजूबाजूच्या वातावरणाचा परिणाम असावा हा. 

आपली संस्कृती, सण-वार हे सुद्धा ह्या निसर्गचक्राशी बांधलेले. सणवार म्हटले की स्त्रिया त्याचा अविभाज्य भाग. सणांच्या निमित्ताने, त्या प्रथा-परंपरा पाळण्याच्या निमित्ताने निसर्गाच्या जवळ जाणं, निसर्गातील बदलांमुळे, आपल्या आतूनच जी एक नैसर्गिक साद येत असते, तिला न्याय देणं, तिचा निचरा करणं हे या सणवारातून होत होतं असं वाटतंय. 

या निसर्गाशी असणाऱ्या नाळेपासून आम्ही दूर झालोय. तोडले गेलोय. औध्योगीकीकरणाने. शेतीशी घटस्फोट घेतल्याने . 

आपली संस्कृती, जीवनशैली हे सगळं कित्ती विचार करून आखलेलं होतं. आपण का असे दुसऱ्यांच्या, पाश्चात्यांच्या चष्म्यातून स्वतःकडे, जगाकडे बघतोय ? 

बारमाही वाहणाऱ्या नद्या ज्याचं पाणी आपल्या आजोबा - पणजोबांनी प्यायलय. शेती, जी आपल्या आजोबा - पणजोबांनी केली आहे. छोटी गावं, जे आपलं मूळ गाव म्हणून आपण सांगतो. पण तिकडे जायची कितीही इच्छा असली तरी नाही जमत आपल्याला. 

सगळं हरवलंय. शांत-आरोग्यपूर्ण जगणं. आपल्याबरोबर.  आपल्या जगण्याच्या चक्रव्युहात. तुट्लोय आपण निसर्गापासून, स्वतःपासून. आटलेत का  आपल्यातील नैसर्गिक आनंदाचे, सारासार विचारांचे झरे ? अडकलोय एका चक्रव्युहात. 

 यदा यदा हि धर्मस्य ग्लानिर्भवति भारत ।
अभ्युत्थानमधर्मस्य तदात्मानं सृजाम्यहम् ॥

  

त्याच्या येण्याची वाट बघत. 

 

स्वस्थ- अ" स्वस्थ

प्रत्येकजण जर " स्व " स्थ  व्हायला शिकला तर ? 

 "अ" स्वस्थतेला जागाच राहणार नाही.

निळी गुलमोहोर Aka Jacaranda mimosifolia

सोफ्यावर बसून हातातील मोबाईल फोनवर फेसबुक friends  updates पाहत होते. तेवढच, पुढील काम करायला घेण्यापूर्वी break, change  म्हणून असेल  किंवा ती लागलेली खोड असेल. फोनची स्क्रीन वर सरकवत असताना  दिसला सचिनने टाकलेला फुलांनी बहरलेल्या झाडाचा फोटो. jacaranda mimosifolia ह्या अवघड नावाच्या बहरलेल्या झाडाचा फोटो आवडला. मग like करून टाकलं.  

नुकतच वाचून खाली ठेवलेलं 'ऋतुचक्र' पुस्तक अजून शेजारीच होतं. त्यातील निसर्गातील बदलांचा मांडलेला तपशील, ती निरीक्षण, ते शब्दबध्द करण्यासाठीची ताकद, एकूणच दुर्गाबाई असं काय-काय डोक्यात  घोळत होतं.  पुस्तकातील  "रूपधर फाल्गुन" हा शेवटचा लेख डोक्यात अजून ताजा होता.  त्यात दुर्गाबाईंनी ताम्हीनीच्या  फुलाबद्धल लिहिलंय. " ते ताम्हीनीचे निळ्या रंगाच्या फुलांचे बहारदार घोस तर काय वर्णावे ? फुलाफुलांची नाजूक मुरडलेली कडा, पाकळीपाकळीचा तो डौलदार नखरा नजर बंदिस्त करून टाकतो. फाल्गुनाची राणीच आहे ही ताम्हण."

लागलीच CLICK झालं, आठवलं ते काल नजरेस पडलेलं,  पण अजून मला ओळखीचं नसलेलं, लक्ष वेधून घेणारे आमच्या campus मधील एक lavender रंगाच्या फुलांनी बहरत असणारं एक झाड. ते campus मधील झाड, सचिनने टाकलेला फोटो यात काही साम्य असेल का ? एक प्रश्न.  आणि पुस्तकातील ताम्हण सापडली तर ? ह्या  उत्सुकता वाढवणाऱ्या प्रश्नाने लागलीच खाली उतरले आणि त्या lavender रंगाच्या फुलांनी बहरत असलेल्या झालाजवळ गेले.   ते होते  jacaranda mimosifolia aka blue jacaranda ! कोरापुटमधल्या  एका jacaranda mimosifolia ने दिल्लीतील एका jacaranda mimosifolia जवळ नेले मला.

सहीच ! तंत्रज्ञान केवळ माणसांनाच एकमेकांच्या जवळ नाही तर आपल्याला निसर्गाच्या जवळही नेऊ शकत. कारण केवळ तो फोटो एवढच निम्मित होतं. Timimg जुळून आल्यासारखं, योगायोग वैगेरे असं वाटलं.अजून एका नव्या सौदर्याची ओळख झाल्याचा, नवीन गवसल्याचा आनंद झाला. हे काही फोटो त्या ज्याकरांडा चे. 

घंटेच्या आकाराची ही फिकट जांभळ्या रंगाची फुले आजूबाजूला येणाऱ्या -जाणाऱ्याला खुणावत राहतात.माहीतीजालावरील उपलब्ध माहितीनुसार ही मुळची दक्षिण अमेरिकेतील.   ह्या विदेशी फुलझाडाला ला मराठीत निळी गुलमोहोर असं नाव दिलंय कुणीतरी. 

एकूण काय ही विदेशी निळी ज्याकरांडा भारतातही भेटते.  दुर्गा बाईंची फाल्गुनाची राणी ताम्हण कधी  भेटेल आता  ? का तिच्या शोधात ताम्हणी घाटाला भेट द्यायला हवी  ? :-) As its state flower of Maharashtra. ज्याला जरुल असही म्हणतात.  

असो. प्रश्न पडत राहोत. निसर्गाची ओळख, गट्टी होत राहो.
  

तबियत खूश हो गयी ...

अर्हनला म्हटलं, " चल ".  तर, " मी नाही येत " म्हणाला. त्याला तसच घरात एकट सोडून,  घरातला पसारा सुद्धा तसाच टाकून आज सकाळी खाली उतरले . दररोज खुणावणाऱ्या, साद घालणाऱ्या या राजाने आज ओढून, खेचून नेलं .

 ही मंडळी आमच्या शेजारील कॅम्पसमध्ये राहतात. सकाळच्या वेळी बेडरूमच्या खिडकीतून त्याचं सहजपणे दर्शन होतं. त्यांची केका कानी पडते. 

या माझ्या अशा जाण्यावर, ओढीवर, या झपाटलेपणावर माझाच विश्वास बसत नाहीये . वेड,  ओढ, आस की अजून काय म्हणू याला ? आपल्याच अंतरंगात कसलेकसले साठे, ओढी दडल्या आहेत त्याची प्रचीती अशा वेळी येते म्हणावं, का बाह्य वातावरण आपल्या शोधाला कारणीभूत ठरतं म्हणावं ? की अजून काय ? 

असो तूर्तास हे प्रश्न भिजत घालते. पिंजत बसेन निवांत क्षणी.   

तर, त्या काटेसावरीने जसं नवीन नातं जोडलं. तसंच हा राजा मला त्याच्या विश्वात घेऊन गेला. त्याच्या सौंदर्याने, अदांनी पुरतं घायाळ केलं. सगळं डोळ्यात, हृदयात साठवून घेतलंय. भरभरून. कॅमेरातही बंदिस्त केलंय दृश्य स्मृती म्हणून.  त्यापैकी ही काही चित्र . 

ही एक लांडोर. तीला जमिनीवरून या दिव्याच्या खांबावर उडत जाताना पाहिली. 

ह्या सख्या नजरेने संवाद साधताना.  

  उसासे सोडायला लावणारे सौंदर्य, जादू, माया ?

 

हे महाराज पंख पसरण्याच्या  तयारीत ?

 लांडोरच्या पाठीमागे अजून एका मोराचा पिसारा दिसतोय.   

मयुर विहार क्लिपमध्ये टिपण्याचा एक प्रयत्न

http://www.youtube.com/watch?v=KIjaojaSLJA&feature=youtu.be

निर्विवाद सौंदर्याची खाण 

  इतका राजबिंडा, देखणा नर असल्यावर आजूबाजूला माद्या का नाही घुटमळणार ?

कधी कधी स्वतःचाच स्वतःला हेवा वाटतो. तसं आज झालयं. मयुरांच्या संगतीत तबियत खूश हो गयी ... .

Mayur darshan

Today morning this fellow gave 'darshan'. 

 I have tried to capture him (from our bedroom window). He was there for @ 3-4 minutes. 

 

 

I am speechless. His beauty is beyond words..…. 

  

 

"त्या फुलांच्या गंधकोषी… "

सगळं क्रमाक्रमाने पण थोडक्यात सांगते.

काल राष्ट्रपती भवन मधील मुघल गार्डन मध्ये गेले होते. आनंदाची झोळी भरून घेऊन आले. पुढील काही दिवस तरी पुरेल ती आता .

म्हटलं चला, आता ब्लॉग वर त्यातल्या काही फुलांबद्धल share करूयात. म्हूणून बसले संगणक महाशयासमोर.  लिहायला सुरुवातही केली. पण भलतचं !

अर्थात त्याचं कारणही तसंच आहे.

तिथून आल्यापासून सारखं, राहून राहून आठवतंय, मनातल्या मनात गुणगुणते आहे. " त्या फुलांच्या गंधकोषी.. "

मग काय, बसल्या बसल्या गूगलला कामाला लावले. म्हटलं शोधून दे हे काव्य. आणि लिंक ही सापडली. मग काय, केलं त्यावर क्लिक आणि नंतर हे सगळं असं नकळत, क्रमाक्रमाने घडत गेलं .

अंगावर शहारा आला.... पायांनी ठेका धरला.... मान डोलू लागली...  पापण्या मिटल्या गेल्या... हाताची बोटं तालावर फिरू लागली....

भरून आल्यासारख झालं, गळ्यात-डोळ्यात काहीतरी अडकलं.

मनमोती अलगत निसटून गेला.…  अगदी पानावरच्या दवबिंदू सारखा. काही क्षणांसाठी, कुठेतरी वेगळ्याच अवकाशात… दूरवर … कुठल्या तरी पोकळीत … आपसुक.

सुंदर अनुभूती. मला तर मजा आली हे अनुभवताना.

लिहून काढली नवीन पोस्ट. तोही एक आनंद.

"जाना था जापान पहुच गये चीन " असं झालंय खरं. पण, 'मजा आ गया'.

अजून काय हवं स्वतःला खूष करायला ?

उद्याच्या उजेडासाठी

रात्र …
अंधार ,
काळोख,

हरवलेपण, …
असुरक्षितता, 
मी कुठाय ?

खेळ अशाश्वताचा,
रात्रीच का बरं उफाळून येतो ?

सगळे अवतीभवती फेर धरतात,
प्रश्न, काळज्या अस्तित्वाच्या,

नको वाटते रात्र,
चाचपडणं,

गुडूप होऊन जाऊ दे रात्री,
देऊन तना-मनाला विश्रांती,

उद्यासाठी,
उद्याच्या उजेडासाठी !

तृप्ती

उन्हाळा

आग ओकणारा सुर्य….

कैरीचं पन्हं, ताक, सरबतं, कोशिंबिरी

आणि,

बंद पडदे,

वेगात पंखे , फुल स्पीड मध्ये ए सी…

शांत रस्ते, घाम, चिकचिक, चिडचिड…

सरती दुपार….

वाऱ्याची झुळूक, हालचाल, उसासा, किलबिल….

सुर्य परत उद्या येईपर्यंत जरा हायसे…

परत,

पडदे बंद, सरबतं, पंखे, ए. सी. आणि वाढत्या पाऱ्याच्या चर्चा…

उन्हाचं पांघरूण

उन्हाचं पांघरूण ओढून सुखस्त पहुडलेला…. 

 उबदार विसावा…माया… 

 

अंगाच मुटकूळं … cozy 

२-३ क्लिकनंतर , चाहूल लागल्यावर माना, नजरा टवकारणारे हे दोघ …  

मग मात्र घेतलेला pause थांबवुन मी चालू लागले .  

कोवळी उन्हं कुणाला नकोत ?