Translate

मंगळवार, २३ एप्रिल, २०२४

Adulting as a diplomatic wife

On 20th April, Saturday, it was launch of EASA ( External Affairs Spouses Association) Coffee Table Book by Hon. External Affairs Minister and Mrs Kyoko Jaishankar at New Delhi.   I am glad and honored that my poem got published in the book. It’s on my experiences as a spouse of an Indian diplomat.

Sharing it with you here.



Adulting as a diplomatic wife 

I look back and say, “what a life!”

 

It all began with his Compulsory foreign language

Then I packed my dreams gently in my baggage

 

We landed in the country of Red Dragon

With a newborn in our wagon

 

New land, new faces, unknown words

That’s the life of us - flying birds

 

Greeting with Ni Hao and parting with Zaijian

I shall learn Chinese I made my plan

 

Soon I attended part time college

I needed to speak out I had acknowledged

 

Parenting, studying with some help

Challenges I went through for my ‘self’ !

 

But then!

 

The birds need to fly again 

Embrace the zen say goodbye pain 

 

New city, new people, avenues open

This was the period when I decided to say unspoken 

 

I started writing my blog

It felt so light after clearing that fog

 

In the Diplomatic spouses group over there

I found my kind of troupe like nowhere ! 

 

Busy with Social work and representing my land

I tell you, Life felt really grand ! 

 

But then ! 

time is a sand

Who can hold in hand ? 

 

The birds need to fly again 

Embrace the zen, say goodbye pain 

 

The smell of samosa and jalebi hot

Where was the bird you must have got! 

 

My land, my people and the fragrance of rain

I felt I don’t want to go anywhere again !

 

Our time and bonds at the *cpc

The lovely campus, who wants to flee ? 

 

But then! 

The birds need to fly again 

Embrace the zen say goodbye pain 

 

Aamar sonar bangla still ringing in my mind 

Our separated clan, so warm and kind 

After all, aren’t these things that make us bind ? 

 

Yoga classes and teaching experience here

Little I knew, I will get my second child there! 

 

The Holey bakery incident 

Gave Dhaka posting a dent

 

Restrictions, shifting and extra care 

Blasts of Molotov were so near 

 

But then! 

The birds need to fly again 

Embrace the zen say goodbye pain 

 

Here we arrive in the garden city

I tell you, it was really pretty !

 

Packing and unpacking I was used to 

Third half marathon got in my bag too! 

 

Hosting dinners and visiting India Little

“My life my yoga” received the title 

 

Life was all fine and set

About to move and came Covid threat

 

Sanitiser, Mask, social distancing and test

Online school and ‘life’ at rest !

 

But then! 

The birds need to fly again 

Embrace the zen say goodbye pain 

 

Changing countries, changing routines, changing habits , changing life

Ah! I tell you, It’s not always easy, to be diplomat’s wife! 

 

Deep dive inside 

With what’s life quest, 

I took notes and

Wrote “Covid quotes”

 

But then! 

The birds need to fly again 

Embrace the zen say goodbye pain 

 

Now here sitting by riva 

looking at the lake Geneva 

This is what I see 

While our luggage is coming by sea 

 

I hum my song 

All day long 

The birds need to fly again 

Embrace the zen say goodbye pain 

 

Adulting as a diplomatic wife 

I look back and say, “what a life!”

 

*cpc- ChanakyaPuri Campus, MEA residential quarters, New Delhi.

मंगळवार, १२ मार्च, २०२४

पॅरिस to पारी

मन पण अजबच ! 

बहिणाबाईंनी म्हटल्यासारखं. 

 “आता व्हतं भुईवर. 

गेलं, गेलं  आभाळात!”

याची  तंतोतंत प्रचितीच आली आत्ता . 

इथे जिनिव्हात येऊन ६ महिने झाले. इथे राहण्यासाठी बेसिक फ्रेंच भाषा येणं आवश्यक वाटलं आणि मला आवडही आहे म्हणून फ्रेंच भाषा शिकायला घेतली आहे. 

त्यांचे उच्चार महान आहेत. काही काही शब्द तर इतक्या वेळा ऐकले तरी देवनागरी भाषेतील कोणत्याच शब्दात बांधता येणे अशक्य. अगदी चिनी भाषेसारखं! accent! असो! 

तर पॅरिस चा फ्रेंच उच्चार पारी या शब्दाच्या आसपास होतो. मी २/३ वेळा तो सराव करून पाहिला. आधी नुसता शब्द उच्चारण अणि नंतर तो ‘पारी’ वाक्यात घालूनही. 

ते करुन झाल्यावर ‘पारी’ शब्दपाशी मन थांबलं. गेलं. पूर्वी जेव्हा हा शब्द उच्चारला होता तिथे. मन गेलं पुण्यात. २०२४ मधून १९९० च्या आसपास. 

बहिणाबाई ! माझी अक्षरओळख नसलेली माय. कित्ती मोलाचं, अनुभवाचं, अजरामर बोल बोलून गेली. “ मन वढाय-वढाय…” 

त्याला कारणच तसं आहे. पारी ! आठवली ती साधारण पाच-सव्वा पाच फूट उंचीची, छोट्या बांध्याची, एक हात कोपरातून मोडलेली. कायमच काटकोनातच तिचा एक हात. तिचा तो हात कधी पुर्ण सरळ झालेला पहिलाच नाही कधी.  आणि एक पायही तसाच गुडघ्यात थोडा मोडलेला. तशीच चालायची ती. केसांचा बॉयकट असलेली, एक डोळ्यात दोष असलेली, २५-३० च्या आसपास वय असलेली. पारी! 

आमच्या बालकनीतून दिसणाऱ्या रस्त्यावरून ती येताना-जाताना दिसायची. येणारी-जाणारी मुलं तिला ‘ए पारे’ म्हणून चिडवायची, तिला टपला मारायची, तिची टिंगल करायची. 

मी असेन तेव्हा ६-७ वीत. तेव्हाच्या आठवणीतली ही पारी. ती माहिती झाल्यानंतर, ती दिसेल तेव्हा तिला बघत बसायचे मी. नकला करायच्या त्या वेड्या वयात तिच्या सारखं चालूनही बघायचो आम्ही. नंतर काही वर्षांनी कळल की ती गेली. 

का? कशी? माहिती नाही. पण आज आठवली. 

काल किरण राव चा “ लॉस्ट लेडीज़” सिनेमा पाहिला. ही एक lost पारी! 

राजकीय, सामाजिक, आर्थिक, सांस्कृतिक, कौटुंबिक अशा अनेक कारणांमुळे found पेक्षा या अशा lost ladiesच आपल्याकडे अधिक ! त्रास होतो. वाईट वाटतं. पण सामाजिक बदल व्हायला पिढ्या जाव्या लागतात. आशा, आनंद आहे की हा बदल थोडा का होईना होतो आहे. 

मी पाहिलेल्या अशा lost ladies, आज या पारीच्या निमित्ताने आठवून गेल्या. मला दिसल्या तेव्हा lost वाटल्या, आता सापडल्या असतील का स्वतःला ? मी प्रार्थना करते. त्या त्यांना भेटाव्यात म्हणून. सापडाव्यात म्हणून. 

पारी-पॅरिस. 

पारी-एक गरीब, दुर्लक्षित स्त्री. 

मनाचं हे अस. कुठे-कुठे अडकलेलं असं, कधीही, कुठेही भेटत रहात. 

-तृप्ती,

जिनिव्हा,

१२ मार्च २०२४.